บทที่ 7

แคทเธอรีนเบียดกายเข้าหาฟิลิปอย่างแนบชิด หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น

“ฉันต้องการทั้งหมดนั่นอยู่แล้ว” เธอกระซิบด้วยน้ำเสียงที่แฝงนัยยะ

ในชั่วขณะนั้น เธอเปรียบเสมือนดอกกุหลาบขาวอันบอบบาง ดูภายนอกบริสุทธิ์ แต่ภายใต้กลีบดอกอันอ่อนโยนนั้นกลับซ่อนหนามแหลมที่พร้อมจะทิ่มแทง

ฟิลิปมองการแสดงของเธอออกทันที เขาแน่ใจว่าแคทเธอรีนไม่ได้เพียงต้องการแก้แค้นที่เจมส์นอกใจเธอ

เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นวางบนเอวบางของเธออย่างแผ่วเบา ก้มศีรษะลงเพื่อพินิจใบหน้างดงามหมดจด—เครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบราวกับผลงานของประติมากรเอก

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ลมหายใจของเธอเริ่มหอบถี่ ความประหม่าทำให้แก้มของเธอแดงซ่านลามไปถึงใบหู ริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอดูยั่วยวนน่าลิ้มลองยิ่งขึ้น

“ฟิลิป” เธอจงใจเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า นุ่มนวลและยั่วยวน

ในขณะที่แคทเธอรีนกำลังคาดหวังอย่างใจจดใจจ่อว่าฟิลิปจะพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์ของเธอ เขากลับผลักเธอออกไปอย่างแรง!

สำหรับเขาแล้ว ท่าทีของเธอในตอนนี้ดูเสแสร้งและเงอะงะ ไม่จริงใจเท่าการยั่วยวนที่ดิบเถื่อนและไร้การควบคุมในคืนนั้นเลย

แคทเธอรีนร้องอุทานด้วยความตกใจ เซถอยหลังไปหลายก้าวจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง

ฟิลิปปรับเสื้อสูทราคาแพงและข้อมือเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างใจเย็น ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องน่ารำคาญเล็กๆ น้อยๆ

ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถ้อยคำบาดใจอย่างเย็นชา “ความพยายามที่จะยั่วฉันของเธอมันน่าขยะแขยงสิ้นดี”

ก่อนที่คำพูดของเขาจะซึมซับเข้าสู่สมองของเธอจนหมด เขาก็หันหลังเดินจากไป ไม่แม้แต่จะชายตามองเธออีกขณะที่ก้าวผ่านไปด้วยฝีเท้าที่มุ่งมั่น

แคทเธอรีนกัดฟันกรอด จ้องมองแผ่นหลังของฟิลิปที่เดินห่างออกไป เธอโมโหจนกำหมัดแน่นและเค้นเสียงลอดไรฟัน “ไอ้สารเลว คอยดูเถอะ สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้นายต้องหลงรักฉันหัวปักหัวปำ อยู่ใต้อาณัติของฉันอย่างสมบูรณ์”

แคทเธอรีนสูดหายใจเข้าลึกๆ จัดการอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วจึงกลับเข้าไปในห้องเรียน

เธอเดินตรงไปที่ข้างกายของเจมส์

“อาจารย์แบลร์คะ” แคทเธอรีนทักทายเอมิลิโอด้วยน้ำเสียงหวานและท่าทีสุภาพไร้ที่ติ

ดวงตาของเอมิลิโอเป็นประกายเมื่อเห็นแคทเธอรีน เขาแนะนำเธอให้ฟิลิปรู้จักอย่างกระตือรือร้น “คุณฟอสเตอร์ครับ ผมขอแนะนำแคทเธอรีน นักศึกษาที่เก่งที่สุดของผม”

ใบหน้าของเอมิลิโอฉายแววภาคภูมิใจ ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความรักใคร่เอ็นดูที่เขามีต่อแคทเธอรีนอย่างแท้จริง “เธอจบปริญญาโท มีผลงานวิจัยและทักษะทางคลินิกที่โดดเด่นมากครับ”

ฟิลิปเหลือบมองแคทเธอรีนแวบหนึ่ง สีหน้าของเขาแสดงความกังขาอย่างชัดเจน “อย่างนั้นหรือครับ”

เอมิลิโอซึ่งเชื่อมั่นในความสามารถของแคทเธอรีนยังคงกล่าวชื่นชมอย่างกระตือรือร้นต่อไป “บทความวิจัยทางการแพทย์ของแคทเธอรีนนำเสนอมุมมองที่แปลกใหม่ หลายชิ้นได้รับการตีพิมพ์ในวารสารระดับชาติอันทรงเกียรติ ซึ่งนับเป็นความสำเร็จที่ไม่ธรรมดาเลยครับ นักศึกษาที่เก่งทั้งด้านปฏิบัติการทางคลินิกและงานวิจัยเชิงวิชาการแบบนี้อนาคตไกลแน่นอน”

ใบหน้าของแคทเธอรีนแย้มยิ้มอย่างถ่อมตนขณะที่เตรียมจะตอบ แต่เจมส์กลับโอบแขนรอบไหล่ของเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ พร้อมประกาศอย่างภาคภูมิใจว่า “ก็แน่ล่ะสิครับ เธอเป็นแฟนผมนะ”

เอมิลิโอเลิกคิ้ว มองสลับไปมาระหว่างแคทเธอรีนกับเจมส์ด้วยความสนใจ “แคทเธอรีน คุณกับคุณเวสต์คบกันอยู่เหรอ”

แคทเธอรีนยิ้มอย่างสดใสและตอบกลับด้วยท่าทีที่สงบนิ่งไร้ที่ติ “ค่ะ”

เอมิลิโอพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหมาย “แคทเธอรีน ไม่ใช่แค่เรื่องเรียนของหนูจะยอดเยี่ยมนะ แต่มาตรฐานในการเลือกคู่ครองของหนูก็สูงไม่แพ้กันเลย”

ในตอนนั้นเอง ฟิลิปก็หัวเราะเยาะเบาๆ ออกมา

ทันใดนั้นเอมิลิโอก็นึกถึงหน้าที่ของตนขึ้นมาได้ และเอ่ยเชิญอย่างให้เกียรติ “คุณฟอสเตอร์ คุณเวสต์ครับ ถ้าไม่รีบไปไหน สนใจให้ผมพาชมรอบๆ มหาวิทยาลัยไหมครับ”

“ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ” เจมส์รีบตอบ เขารอคอยโอกาสที่จะได้เดินจูงมือกับแคทเธอรีนไปทั่วมหาวิทยาลัยเพื่อสัมผัสบรรยากาศโรแมนติกของที่นี่มานานแล้ว

น่าเสียดายที่แคทเธอรีนยุ่งอยู่เสมอ ไม่หมกมุ่นอยู่กับการเขียนงานวิจัย ก็ง่วนอยู่กับงานในคลินิก

ฟิลิปเหลือบมองแคทเธอรีนอย่างระมัดระวัง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอเงยหน้าขึ้นมาพอดี สายตาของทั้งสองจึงสบกัน

ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้สบตากันนั้น ดูเหมือนว่าทั้งสองจะบรรลุข้อตกลงที่ไม่ได้เอ่ยออกมา ว่าจะไม่มีวันพูดถึงค่ำคืนอันเร่าร้อนที่เคยมีร่วมกันอีก

เจมส์กุมมือของแคทเธอรีนไว้แน่น นิ้วโป้งของเขาลูบไล้ฝ่ามือของเธอเบาๆ

เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย ลดเสียงลงกระซิบข้างหูเธอ “แคสซี่ ผมอยากจูบคุณจริงๆ เราไปหาที่ส่วนตัวกันเถอะ”

แคทเธอรีนแสร้งทำเป็นเขินอาย แก้มของเธอแดงระเรื่อ “อย่าสิคะ” เธอกล่าวเบาๆ “คุณแบลร์กับคุณอาของคุณยังอยู่นะคะ”

ขณะที่เจมส์กำลังจะเกลี้ยกล่อมเธอต่อ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาผิดจังหวะ

เขาขมวดคิ้ว เหลือบมองเบอร์ที่โทรเข้ามา แล้วรับสายอย่างไม่เต็มใจนัก “ตอนนี้ผมยุ่งอยู่ ไม่ใช่ว่าเรานัดประชุมกันตอนบ่ายสามเหรอ” สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที “อะไรนะ? ตอนนี้คุณอยู่ที่มหาวิทยาลัยการแพทย์ไลท์เหรอ?”

เจมส์หันกลับไปมองตามสัญชาตญาณและเห็นผู้หญิงในชุดสูทสีน้ำเงินคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

ทุกการเคลื่อนไหวของเรือนร่างโค้งเว้าของผู้หญิงคนนั้นเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด

เธอหยุดอยู่ตรงหน้ากลุ่มคน พยักหน้าให้ฟิลิปอย่างนอบน้อม “คุณฟอสเตอร์” เธอกล่าวเบาๆ

ฟิลิปมองเธออย่างเฉยเมย เพียงพยักหน้ารับรู้เบาๆ

จากนั้น หญิงสาวก็หันไปหาเจมส์ กล่าวกับเขาด้วยท่าทีแบบมืออาชีพ “คุณเวสต์คะ คุณมีนัดรับประทานอาหารกลางวันกับคุณวิลสัน ได้เวลาออกเดินทางแล้วค่ะ”

ผู้หญิงคนนี้คือโอลิเวีย บราวน์ เลขานุการของเจมส์และ “ลูกแมว” ของเขา

เจมส์ขมวดคิ้ว แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน “โอลิเวีย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เลขามีหน้าที่มาจัดการตารางเวลาของผมตามใจชอบ”

โอลิเวียยังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉย “ดิฉันไม่กล้าหรอกค่ะ คุณเวสต์ ดิฉันเพียงแค่มาเตือนว่าคุณวิลสันเป็นลูกค้าคนสำคัญมากที่เราไม่ควรปล่อยให้ท่านต้องรอ”

เจมส์ขบกรามแน่น ดูไม่มีความสุขอย่างยิ่ง

“ก็ได้ ไปรอผมที่ทางเข้า” เขายอมอ่อนข้อ

โอลิเวียพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม แต่ขณะที่เธอหันหลังจะเดินจากไป ดวงตาของเธอก็ตวัดสายตาท้าทายมองไปที่แคทเธอรีน

โอลิเวียคิดในใจว่าแคทเธอรีนในฐานะแฟนตัวจริงนั้น มีอิทธิพลน้อยกว่าเธอที่เป็นเลขานุการของเจมส์อย่างแน่นอน

เจมส์หันไปหาแคทเธอรีน ทำหน้าสำนึกผิด “แคทเธอรีน ผม...”

“ไม่เป็นไรค่ะ” แคทเธอรีนพูดขัดเขา นิ้วเรียวของเธอค่อยๆ จัดเนกไทของเขาให้เข้าที่อย่างเอาใจใส่ “ฉันเข้าใจค่ะว่าเรื่องงานต้องมาก่อน”

เจมส์พยักหน้าอย่างขอบคุณ รีบสวมกอดแคทเธอรีนอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเดินจากไป

แคทเธอรีนมองตามร่างของเจมส์ที่เดินห่างออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าก็เลือนหายไปทันที แทนที่ด้วยความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด

เธอปัดตรงจุดที่เจมส์กอด ราวกับพยายามปัดเป่าสิ่งที่น่าขยะแขยงออกไป

“ถ้ารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับโอลิเวีย ทำไมคุณไม่เลิกกับเขาล่ะ” ฟิลิปเดินมาหยุดข้างๆ เธออย่างเงียบเชียบ เอมิลิโอจากไปแล้ว ทิ้งให้พวกเขาสองคนอยู่ตามลำพัง

ฟิลิปไม่อาจระงับความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเจตนาที่แท้จริงของแคทเธอรีนได้ เขาต้องการที่จะเข้าใจความคิดของเธอ

เธอรู้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเจมส์และโอลิเวีย แต่ก็ยังคงทนอยู่กับมัน

ยิ่งไปกว่านั้นที่เขาไม่เข้าใจก็คือการที่เธอยอมใช้ร่างกายของตัวเองเพื่อแก้แค้นแฟนหนุ่มที่ไม่ซื่อสัตย์ ถึงขั้นยอมมอบพรหมจรรย์ของตัวเองให้เขา

มันเป็นการเสียสละที่ดูจะมากเกินไป!

แคทเธอรีนยิ้มบางๆ รอยยิ้มของเธอราวกับดอกป๊อปปี้ที่กำลังเบ่งบาน งดงามแต่แฝงไปด้วยมนตร์เสน่ห์ร้ายกาจ

เธอเอียงคออย่างมีจริต ดวงตาเป็นประกายซุกซน “คุณอาฟิลิป คุณอาเริ่มสนใจในตัวฉันแล้วนะคะ” เธอหยอกล้อ “ต่อไปก็ระวังตัวให้ดีนะคะ”

เธอจงใจลากเสียงคำสุดท้ายให้ยาว น้ำเสียงหยอกเย้า “เขาว่ากันว่า...เมื่อไหร่ที่ผู้ชายเริ่มสนใจใคร่รู้ในตัวผู้หญิงคนหนึ่ง บางทีความรักก็อาจจะก่อตัวขึ้นได้”

สีหน้าของฟิลิปก็พลันเคร่งขรึมลงทันที กลับไปสู่ท่าทีเย็นชาตามแบบฉบับของเขา

เขาแก้คำพูดของเธออย่างเย็นชา “คุณเลวิน คุณไม่ใช่ภรรยาของเจมส์ การเรียกผมว่าอาน่าจะไม่เหมาะสม ต่อไปนี้กรุณาเรียกผมว่าคุณฟอสเตอร์ด้วย”